Nawiedzony dom, czyli powrót do przeszłości

Wzięło mnie na wspominki i powroty do przeszłości. 

Od Nawiedzonego domu zaczęła się moja miłość do Joanny Chmielewskiej, ale to nie była ta książka, którą teraz mam na swojej półce. Do dziś pamiętam wąziutki i rozkosznie grubiutki egzemplarz z czarną okładką. Jaka to była cudna przygoda! Połknęłam błyskawicznie, a później jeszcze wielokrotnie wypożyczałam ze szkolnej biblioteki. Wydaje mi się, że był to pierwszy kryminał, jaki przeczytałam :)

Dopiero kilka lat później udało mi się zdobyć własny egzemplarz pierwszej części przygód Janeczki i Pawełka. Żałuję, że nie jest to pierwsze wydanie, ale wtedy i tak byłam przeszczęśliwa, że mam wreszcie tę książkę na półce, mimo ilustracji, które moim zdaniem są paskudne (ale i tak wolę to wydanie od na przykład tego: KLIK, można mieć koszmary!)

Rodzina Chabrowiczów (mama, tata i dwoje bardzo rezolutnych dzieci - Janeczka i Pawełek) staje przed nie lada zadaniem, gdy głowa rodziny dziedziczy dom po dalekim krewnym. Decyzja o przyjęciu spadku, wbrew pozorom, nie jest taka oczywista. Dom jest bowiem zamieszkany i trzeba najpierw nakłonić lokatorów do zamiany mieszkań, a nie wszyscy mają na to ochotę. Sama przeprowadzka też będzie logistycznym wyzwaniem - oprócz czteroosobowej rodziny Chabrowiczów do nowego-starego domu przeniosą się też babcia i dziadek, oraz siostra pana Chabrowicza z synem i narzeczonym.

Janeczka i Pawełek, piekielnie samodzielne i inteligentne dzieci, na własną rękę próbują pomóc rodzinie przekonać upartą lokatorkę do zmiany mieszkania i odkrywają tajemnice nowego domu. Najwięcej emocji budzi zamknięty od pięćdziesięciu lat strych, ale czy rzeczywiście od zakończenia wojny nikomu nie udało się do niego wejść? I co może się na nim kryć?

Nieodłącznym partnerem dzieci jest wyjątkowo mądry, przygarnięty po przeprowadzce, pies myśliwski. To dzięki Chabrowi dzieci wpadają na trop afery kryminalnej, swoimi działaniami i dedukcją budząc w kapitanie milicji ambiwalentne uczucia - przerażenia i zachwytu, wdzięczności i zgrozy.

Pokochałam cykl o Janeczce i Pawełku w dzieciństwie, ale i teraz cudnie się przy nim bawiłam. Błyskotliwe dialogi, humor, bezbłędne interpretacje przeznaczenia przedmiotów znalezionych na strychu w wykonaniu rodzeństwa, podejrzenia dorosłych, co do udziału babci w akcji zatruwania życia złośliwej współlokatorce, listowne zawiadomienia wprawiające domowników w osłupienie - nie da się zachować powagi podczas lektury tej książki.

Nie uniknęłam też refleksji - dość mało odkrywczej - jak bardzo postęp technologiczny zmienił nasze życie. Już nie trzeba sprawdzać na przystanku, jaki autobus dociera na peryferie miasta, komunikacja między członkami rodziny, jak i członkami szajki, dzięki wszechobecnym komórkom, wkroczyła na zupełnie inny poziom (ale czy na pewno lepszy?), zaś samodzielność i swoboda jakich doświadczają Janeczka i Pawełek, już w latach mojego dzieciństwa miała powiew egzotyki, ale dla moich dzieci to wręcz inna epoka.

Drugą (zresztą kolejne też) część cyklu, z akcją na Mierzei Wiślanej, też czytałam wielokrotnie. Uwielbiam to wydanie z ilustracjami Wandy Orlińskiej. Chyba trzeba będzie znowu wybrać się nad Zalew ;-)

A tak o Janeczce i Pawełku pisała Paulina: KLIK

2w1

Joanna Chmielewska Nawiedzony dom, ilustracje Sławomir Kryska, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1987