Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai

W małym szwedzkim miasteczku Valleby od kilku lat istnieje cieszące się międzynarodową sławą biuro detektywistyczne. Wprawdzie jego założyciele - Lasse i Maja, nie są świadomi swej popularności poza rodzinną miejscowością, ale sukces tego dwuosobowego przedsięwzięcia nie podlega dyskusji. Oprócz rozwiązania kilkunastu zagadek kryminalnych, największym osiągnięciem Lassego i Mai jest rozpropagowanie klasycznej, detektywistycznej literatury wśród najmłodszych czytelników. Ba, zaryzykuję tezę, że mogli się przyczynić do rozprzestrzenienia w tej grupie wiekowej bakcyla czytania w ogóle - nie tylko kryminałów.

Książki o przygodach młodych detektywów sprzedają się w milionowych nakładach w 30 krajach, a cała seria liczy już ponad 20 tytułów.

Pierwsze, wydane w Polsce sześć lat temu, kupowałam córce, która już wtedy była na nie ciut za duża, ale polubiła Lassego i Maję do tego stopnia, że do dziś ma sentyment do tych książeczek. Nowe tytuły pojawiają się więc nadal w naszym domu, tym bardziej, że jest w nim siedmiolatek, który wprawdzie jeszcze do Valleby nie zawitał, ale wkrótce trzeba będzie nadrobić to niedopatrzenie.

Mapa zamieszczona jest na początku każdej książki [1]

Martin Widmark znalazł sposób na intrygującą historię z zagadką opisaną prostym, zrozumiałym językiem, który jednocześnie jest daleki od infantylności, a dziecięcy odbiorca jest traktowany przez autora całkowicie poważnie i z szacunkiem. Duża czcionka, liczne ilustracje (które są jedyną rzeczą, niezachwycającą mnie w 100%, ale o tym niżej), ciekawe rozwiązania graficzne i bardzo staranne wydanie, zachęcają początkującego czytelnika do lektury.

W siedzibie biura detektywistycznego [2]

Głównie bohaterowie - Lasse i Maja to przyjaciele z jednej klasy. W przeciwieństwie do wielu detektywów - amatorów, szczególnie młodocianych, miejscowe organy ścigania, w osobie komisarza policji, całkowicie akceptują ich hobby i doceniają pomoc w rozwiązaniu zagadek kryminalnych. Komisarz często nazywa Lassego i Maję swoimi małymi asystentami, zaś lokalna gazeta zawsze wyraźnie podkreśla ich wkład w złapanie przestępcy. 

Komisarz zdradza dzieciom, co jest przewożone
w pociągu do Kristinelund [3]

Każda historia poprzedzona jest prezentacją bohaterów, zaś szczegółowe plany i schematy pomagają czytelnikowi zorientować się w topografii i brać niemal czynny udział w rozwikłaniu zagadki.

Plan kina w Valleby [4]

źródło

Tajemnica kina to szósta część serii, ale książki te można czytać w dowolnej kolejności.

W Valleby zostały uprowadzone pieski. Zrozpaczeni właściciele gotowi są zapłacić kilkutysięczny okup, ale nawet wtedy nie ma gwarancji, że pupile wrócą bezpiecznie do domu.

Lasse i Maja bardzo przejmują się losem zwierzaków i po trzecim porwaniu postanawiają dowiedzieć się więcej na ten temat.
Przypadek sprawi, że podczas seansu filmowego wpadną na trop, a kluczowe znaczenie będą miały muzyczne zdolności pewnego niewielkiego pudelka.

źródło

Tajemnica pociągu to powiew świeżości w Biurze Lassego i Mai. Większość rozwiązanych przez dzieci spraw miała miejsce w Valleby. Tym razem jednak, w trakcie podróży do dziadka Lassego, zmierzą się z zagadką ukradzionych z transportu kolejowego czterech milionów koron.

Kto pociągnął za hamulec bezpieczeństwa? Kto i kiedy ukradł komisarzowi klucz do magazynu? Czy uda się odzyskać pieniądze?

Lasse i Maja nie spali podczas podróży, więc są na najlepszej drodze do znalezienia odpowiedzi na nurtujące komisarza pytania.

źródło

Wrzesień większości z nas kojarzy się ze szkołą, nie mogłam pominąć więc w tym miesiącu tego tytułu. Tajemnica szkoły, choć może sugerować zagadkę związaną z życiem uczniowskim, dotyczy jednak dużo poważniejszego przestępstwa, niż szkolne psikusy. W Valleby pojawiły się w dużej liczbie sfałszowane banknoty. Lasse i Maja odkryją, że w produkcję fałszywek jest zaangażowany ktoś z pracowników szkoły.

W trakcie śledztwa dzieci i komisarz poznają niejeden sekret, niekoniecznie związany z przestępstwem, a mały czytelnik dowie się przy okazji w jaki sposób zabezpiecza się pieniądze przed fałszerstwem, a także jak bardzo przydatne są techniki daktyloskopijne.


Cechą wspólną śledztw prowadzonych przez Lassego i Maję, jest zamknięte grono podejrzanych oraz rozwiązanie zagadki wynikające z uwzględnienia klasycznych zasad - ustalenie motywu i sposobności, po wcześniejszym dokładnym zebraniu informacji i połączeniu faktów. Jednocześnie wszystkie początkowe tropy zostają logicznie wyjaśnione. Maja i Lasse to bardzo dobrzy obserwatorzy, a umiejętność kojarzenia i analizowania zauważonych drobiazgów, sytuacji, czy zachowań mieszkańców Valleby, umożliwia im detektywistyczne sukcesy. Co warte podkreślenia, dzieci wiedzą kiedy należy zwrócić się po pomoc do dorosłych i nie próbują na własną rękę chwytać przestępców. Jeśli uda im się metodą dedukcji zdemaskować winnego - o swoich wnioskach informują komisarza policji, który doprowadza sprawę do końca, nie przypisując sobie zasług Lassego i Mai.

Oczywiście dorosły czytelnik "upora się" z każdą z Tajemnic w jakieś 20 minut i często w trakcie lektury szybko zorientuje się, które informacje będą prowadzić do rozwiązania zagadki, ale dla uczącego się samodzielnie czytać małolata, książki Martina Widmarka są świetne.

W uznaniu serii Biuro Detektywistyczne Lassego i Mai za ideał dla rozpoczynającego samodzielną, czytelniczą przygodę dziecka, przeszkadza mi styl w jakim Helena Willis rysuje bohaterów, a konkretnie ich twarze. Jak dla mnie, postacie, na czele z głównymi bohaterami, wyglądają po prostu okropnie niesympatycznie. Zdecydowanie wolę kreskę Tony'ego Rossa (Koszmarny Karolek, Babcia Rabuś), czy niezrównanego Bohdana Butenkę.
Jest to jednak moje subiektywne odczucie, a buźki mieszkańców Valleby na szczęście nie odbierają przyjemności z interesującej historii i na półce przybywają sukcesywnie kolejne książeczki. :)

Polecam wywiady z Martinem Widmarkiem:

• 5 tajemnic pisarza kryminałów /rozmawia Izabela Farenholc - kobieta.onet.pl/
• Dajmy dzieciom spokój! /rozmawia Dorota Karaś - dwutygodnik.com/

Wyzwania: Odnajdź w sobie dziecko, Gra w kolory, Pod hasłem, Kapitan Żbik i Skandynawowie.

[1] Martin Widmark, Helena Willis, Tajemnica kina, Zakamarki, Poznań 2010, str. 4-5
[4] j.w. str. 31
[2] Martin Widmark, Helena Willis, Tajemnica pociągu, Zakamarki, Poznań 2010, str. 7
[3] j.w. str. 13