Czerwone złoto

źródło

Xavier Kieffer, sympatyczny Luksemburczyk, po rozwiązaniu zagadki Diabelskiego owocu (KLIK), najchętniej spędzałby czas  w zaciszu swojego ogrodu lub w kuchni swej klimatycznej restauracyjki w Dolnym Mieście. 

Jednak związek z piękną  Valérie Gabin, redaktorką naczelną i właścicielką legendarnego przewodnika gastronomicznego, wymaga od Xaviera poświęceń, w rodzaju wyjazdów do Paryża i udziału w spotkaniach wyższych sfer. Jedną z takich imprez jest ekskluzywna kolacja, pokaz japońskiego mistrza sushi, Ryuunosuke Mifune, zorganizowana  przez burmistrza Paryża, François Allégret. Kolacja dla wybranych, na którą wynajęto, bagatela - Musée d'Orsay.

Wyjątkowy wieczór kończy się zanim na dobre się rozpoczął. Mifune w trakcie przygotowywania ośmiorniczek, upada sparaliżowany, a w godzinę później umiera w szpitalu. Lekarze nie mają wątpliwości, że przyczyną śmierci mistrza sushi było zatrucie neurotoksyną, która występuje w niektórych morskich zwierzętach, jak słynna ryba fugu, ale również w ośmiornicach. Czy zatem śmierć słynnego kucharza mogła być po prostu nieszczęśliwym wypadkiem? Policja paryska jest przekonana, że tak się stało, ale Xavier ma wątpliwości. Rozmowa z zaprzyjaźnionym kucharzem - Japończykiem je potwierdza - nie ma mowy, by doświadczony mistrz sushi, jakim był Mifune, popełnił tak elementarny błąd. A to oznacza jedno - morderstwo.

Xavier nie ma ochoty wikłać się w kolejne amatorskie śledztwo, ale nie będzie miał wyboru. Prośba mera Paryża należy do takich, którym się nie odmawia.

A François Allégret, jak mi się wydaje, jest kimś, kto zawsze bardzo dokładnie wie, kto jest mu winien jakąś przysługę. [1]

Krok po kroku Xavier poznaje kulisy handlu rybami, w szczególności zagrożonym gatunkiem tuńczyka czerwonego, jak również wielkie interesy związane z hodowlą i przetwórstwem żywności, które najlepiej prowadzi się za kulisami i na zapleczach, a już na pewno skutecznie omijając zapisy dotyczące ochrony środowiska. Kieffer po raz kolejny boleśnie przekonuje się, że życie ludzkie, nie mówiąc o ekologii, czy jakości żywności, nie ma szans, jeśli po drugiej stronie na szali leży wystarczająco dużo pieniędzy.

Tym razem Tom Hillenbrand zawarł w swej powieści potężną dawkę wiedzy związanej z japońską kuchnią sushi, warsztatem japońskich mistrzów oraz hodowlą i tradycyjnymi połowami tuńczyka. Porusza też problem sztucznego wpływania na tempo wzrostu hodowanych ryb i chociaż pewne wątki są wytworem wyobraźni autora, to są one mocno oparte na prowadzonych dziś praktykach, czy eksperymentach i w przyszłości z pewnością w taki, czy inny sposób staną się rzeczywistością. Pozostaje pytanie o etyczność poszczególnych rozwiązań.

W Czerwonym złocie jest trochę mniej Luksemburga i fińskiego przyjaciela Xaviera, niż w Diabelskim owocu. Mamy za to klimatyczne zakątki Paryża i wyprawę na Sycylię oraz japońskiego kucharza Toro, który z sushi postanawia przekwalifikować swoją restaurację na BBQ.

Nie zabrakło jednak kulisów prowadzenia luksemburskiej restauracji przez Kieffera. Bardzo pracowity wieczór w kuchni Les Deux Eglises pozwala Xavierowi zapomnieć na chwilę o problemach, "zresetować" umysł, zaś czytelnikowi delektować się opisami potraw serwowanych gościom restauracji. Aromatyczna potrawka z zająca, soczysta pularda, Bouneschlupp, czyli tradycyjna zupa luksemburska z zielonej fasolki szparagowej, hachis Parmentier (francuska zapiekanka mięsno-ziemniaczana) i wreszcie île flottante na deser - oj cieknie ślinka, gdy Xavier bierze się do gotowania.

Ale nie zawsze plastyczne opisy dań to sama rozkosz. Uczta, którą Kieffer zostaje podjęty w domku myśliwskim przez Allégreta jest wierną kopią ostatniej, legendarnej kolacji prezydenta Mitterranda - ostrygi, foie gras, kapłon i wreszcie ortolan, którego sposób tuczenia, przygotowywania i spożywania z pewnością budzi kontrowersje - nie dla każdego takie danie będzie ukoronowaniem posiłku.

Bardzo jestem ciekawa kolejnych przygód Xaviera Kieffera i chociaż sama konstrukcja fabuły bardzo przypomina tę z Diabelskiego owocu, to autor nadrabia ten mankament bezsprzecznym talentem przedstawienia ciekawych zakątków Europy przez pryzmat kulinarny. Rzeczywiście kryminał dla smakoszy. Czekam na kolejne dania, a dopiero planujących lekturę kryminałów Hillenbranda, zachęcam do sięgnięcia najpierw po pierwszą część, konieczność wyjaśnienia na czym polega dług  wdzięczność Xaviera wobec mera Paryża jest sporym spojlerem.

Pod hasłem

Grunt to okładka

Gra w kolory

[1] Tom Hillenbrand Czerwone złoto, Smak Słowa, Poznań 2016, str. 56