Weekend w Magnolii

źródło

Filip w czwartek spadł z nieba, a może to niebo zwaliło mu się na głowę?

Jeszcze wtedy, gdy postawił maszynę na płycie lotniska i w otoczeniu roześmianych stewardess szedł w stronę budynku kierownictwa portu, wyśmiałby każdego, kto by mu powiedział, że wszystko co robi, robi po raz ostatni. Za nic na świecie by nie uwierzył, że w jednym dniu może się zdarzyć tyle złego, ile dobrego działo się przez całe życie. A jednak. [1]

Najpierw otrzymuje wyniki badań okresowych, które praktycznie wykluczają go z zawodu. Później spotyka w bramie żonę, która zamiast witać go w domu, tak jak było zawsze do tej pory, oświadcza, że odchodzi, gdyż ma dość czekania na niego, na decyzję o dziecku, ma dość perfekcjonizmu i egocentryzmu Filipa.

Następnego dnia, po zabraniu przez żonę rzeczy z mieszkania, Filip doznaje rozległego zawału.

Już po wyjściu ze szpitala i po rozwodzie z żoną sprzedaje apartament, wsiada w samochód i wyrusza przed siebie. Los prowadzi go w Bieszczady, gdzie na zapomnianej stacyjce, w mało realnej, osnutej wczesnojesienną mgłą, scenerii kupuje od podobnego mu desperata, zaniedbany pensjonat Magnolia. Romantyczna nazwa, sugerująca idylliczny hotelik otoczony pięknym ogrodem, nijak się ma do rzeczywistości. Magnolia to, przedstawiająca raczej przygnębiający widok, knajpa z częścią noclegową, znajdująca się w budynku po starym więzieniu. To co czyni to miejsce niezwykłym, to kilka związanych z nim kobiet. Czesia - fantastyczna kucharka i główna zarządzająca Magnolii, Marlena mieszkająca w okolicy i z dokładnością zegarka zjawiająca się na kawę, dostarczająca własne warzywa Olga i wszędobylska, gadatliwa nastolatka - Tuśka. Pewnego dnia zjawia się, niezwykły jak rzadki motyl, gość - Doris, która swój pobyt rozpoczyna wielodniowym wyspaniem się za wszystkie czasy.

Rok później, Filip spotyka na pamiętnej dworcowej ławeczce, młodego mężczyznę - Maćka, któremu zaczyna opowiadać, co wydarzyło się przez minione miesiące. Ta opowieść, przeplatana rozmową z Maćkiem, to zapis bezwarunkowej przyjaźni, która połączyła kobiety z Magnolii. Ich rozmów, przekomarzań, kłótni, plotkowania, narzekania i wzajemnej pomocy - konkretnej i oferowanej bez zbytecznych rozważań, wtedy, gdy była potrzebna. To również romantyczna opowieść o kochankach sprzed dwudziestu lat, snuta w odcinkach przez Tuśkę.

Rozmówca Filipa cierpliwie wysłuchuje jego zwierzeń, wtrąca od czasu do czasu pytanie, ale przede wszystkim umożliwia Spalskiemu przeanalizowanie wydarzeń z minionych miesięcy i zrozumienie samego siebie. Uświadamia Filipowi, co w jego życiu było tak naprawdę istotne. Zdaje on sobie sprawę, że, choć początkowo obojętny, albo nawet zirytowany tym nieustannym trajkotaniem otaczających go kobiet, niepostrzeżenie wrósł w Magnolię.

Zejście z Tarnicy, fot. T. Kotuła

Chociaż opis fabuły może pachnieć szablonową ucieczką na zadupie i odnalezieniem szczęścia wśród pięknej przyrody i serdecznych ludzi, to Magnolii daleko od schematu - i wcale nie tylko dlatego, że tym razem na wieś ucieka mężczyzna. Środowisko w jakie trafi Filip dalekie jest od wyidealizowanego, czy przesłodzonego świata. Grażyna Jeromin-Gałuszka opisuje problemy prawdziwych ludzi. Choroba, różne oblicza samotności, bieda - bohaterki Magnolii nie żyją w bajce, a autorka nie serwuje im łatwych rozwiązań.
Skojarzyła mi się ta książka z Domem duchów Isabel Allende. Oczywiście to bardziej kameralna opowieść, skromniejsza, bez rozmachu historycznego, ale o tej samej sile kobiet dźwigających na ramionach ciężar codziennego borykania się z życiem. Znalazłam tu też szczyptę bieszczadzkiego realizmu magicznego.

To wprawdzie nie Bieszczady, tylko Pogórze Przemyskie, ale klimaty te same ;)

źródło

Długie lato w Magnolii to kontynuacja losów mieszkańców nietypowego pensjonatu zagubionego gdzieś nad Osławą. Tym razem znajduję w nim ostoję pisarz kryminałów - Maurycy Murawski.

Długie lato w Magnolii bardzo przypomina część pierwszą - mężczyzna na rozdrożu emocjonalnym trafia do pensjonatu i będąc raczej biernym obserwatorem poczynań magnoliowych pań - odnajduje tutaj miejsce, w którym można coś rozpocząć. Forma w jakiej poprowadzona jest narracja również nawiązuje do Magnolii - teraźniejszość przeplata się z retrospekcjami, to jednak jest to zupełnie inna historia.
Maurycy daje się wciągnąć emerytowanemu policjantowi w próbę rozwikłania tajemnicy sprzed dwunastu lat. W odludnie położonym gospodarstwie doszło wtedy do zabójstwa młodej kobiety, a jej dwuletnia córeczka zaginęła bez wieści.  Stary komendant nigdy nie pogodził się z porażką dochodzenia i od lat zagaduje ludzi zatrzymujących się pod lokalnym sklepem, pokazując im zdjęcie zaginionej dziewczynki. Tajemnica z przeszłości wpłynie na życie mieszkańców Magnolii, mimo, że od tragicznych wydarzeń minęło wiele dni.

A wszystko w niezapomnianej scenerii urokliwych połonin, w towarzystwie barwnych bohaterów i  z niedającym się zapomnieć zakończeniem.



Każda z tych dwóch historii zabrała mi jeden dzień. Magnolia sobotę, Lato - niedzielę. Pochłonęły mnie całkowicie i nie dawały się odłożyć. W opowieściach Grażyny Jeromin-Gałuszki nie ma nic z ckliwości, cukierkowatości, czy sztampowości. Jej bohaterki radzą sobie z mniejszymi i większymi zawirowaniami losu na swój charakterystyczny sposób, hojnie szafując docinkami, maskując troskę szorstkością i zgryźliwością. Czytając, czułam się trochę jak Filip, czy Maurycy, siedząc w fotelu przysłuchiwałam się rozmowom kobiet z Magnolii, czy też zerkałam przez okno, co się dzieje na podwórku. A doczytując ostatnie strony, wiedziałam już, że patrzyłam na wszystkie wydarzenia jakby z drugiej strony lustra i dopiero teraz widzę wszystko we właściwym świetle i z właściwej perspektywy.

Wyzwania: Indywidualne wyzwanie dla Aine, Grunt to okładka, Gra w kolory, Kapitan Żbik i Skandynawowie, 12 książek na 2015.

[1] Grażyna Jeromin-Gałuszka, Magnolia, Prószyński i Ska, Warszawa 2013, str. 10.