Pani komisarz nie znosi poezji

źródło

i wcale jej się nie dziwię! To, przez co przeszła w związku z pewnym sonetem, może skutecznie zniechęcić do poezji, a do twórczości Charlesa Baudelaire'a w szczególności.

Wiersz, który znaleziono w sakwie zamordowanego bezdomnego, zdaje się być nie tylko nieznanym utworem wspomnianego przedstawiciela poètes maudits, ale sam również wydaje się być przeklęty. Niemal każdy, kto miał z nim bliższą styczność umiera w gwałtownych okolicznościach... 

Wyjaśnieniem zagadkowych morderstw zajmuje się tytułowa pani komisarz - Viviane Lancier, która byłaby zdecydowanie szczęśliwsza, gdyby ta sprawa nie trafiła do jej wydziału. A wystarczyłoby, żeby jej asystent, porucznik Augustin Monot nie był nadgorliwy.

Starego nie należało przenosić: dopóki leżał przy wejściu na most, ta sprawa podlegała naszym kolegom z prawego brzegu, ale w efekcie pańskich działań znalazł się na quai Conti i to pan przyjął zeznanie. A więc my musimy się tym zająć. [1]

Nie jest to ani pierwszy, ani ostatni raz, gdy młody Monot denerwuje swoją szefową do granic możliwości. Nie jest to może bardzo trudne, bo Viviane nie znosi mnóstwa rzeczy - młodych, którzy chcą się zabawić podpalając samochody czy dewastując supermarkecik, sędziów w średnim wieku, oglądających się ( i nie tylko) za stażystkami, dzisiejszej Francji, życia paryskiego, nieustających diet i własnego odbicia w lustrze. Porucznik Augustin Monot jest młody, bardzo przystojny, wykształcony (licencjat z literatury), pełen zapału i ogromnie niedoświadczony jako policjant. Uczucia miotające Viviane w związku z jej nowym współpracownikiem są pełne sprzeczności - od irytacji połączonej z nieodpartą ochotą na zmieszanie porucznika z błotem, po macierzyńską opiekuńczość i zupełnie nie-macierzyńską zazdrość.

Na kontraście tych dwóch postaci oparty jest urok powieści Flipo. Energiczna, trzymająca twardo w ręku swój komisariat, pani Lancier jest jednocześnie pełną słabostek i ludzką w swych niedoskonałościach, kobietą. Augustin Monot, choć żółtodziób, potrafi logicznie myśleć, a jak trzeba to i wykazać się pewną ręką i zdecydowaniem. Dialogi Viviane i Augustina są zabawne, pełne złośliwie inteligentnych docinków i ripost - ich lektura to prawdziwa przyjemność.

Zagadka śmiercionośnego sonetu okazuje się bardzo medialna, a Monot staje się ulubieńcem kamer. Wygląda na to, że jedynie pani komisarz nie jest zadowolona z rozgłosu i całego zamieszania. Pozostałe osoby mające związek ze sprawą - zarówno podejrzani, świadkowie, krewni ofiar, jak i zwierzchnictwo Viviane, świetnie sobie radzą w centrum zainteresowania opinii publicznej i usiłują wykorzystać te chwile dla swoich interesów.

Georges Flipo świetnie przedstawił płytkość i manipulacje mediów, pogoń za sensacją i kręcenie się wokół swego ogona. Każdą informację można przeinaczyć, zinterpretować tak, by pasowała do tezy, którą chcemy udowodnić, wywrócić na lewą stronę, a po wykorzystaniu - wyrzucić. Viviane czuje się zagubiona w tym świecie i nieraz zaczyna wątpić, czy poradzi sobie z nietypowym śledztwem.

Intryga związana z sonetem jest misternie skonstruowana, finał niespodziewany. Mieszane uczucia wzbudził we mnie sposób, w jaki pani komisarz poradziła sobie z zamknięciem dochodzenia - wolałabym, żeby jednak rozwiązała ten supeł trochę inaczej...

Widok z mostu Aleksandra III na halę wystawową Grand Palais

Akcja Pani komisarz... rozgrywa się w Paryżu, a autor bardzo konkretnie i zgodnie z rzeczywistością wykorzystał topografię miasta. Możemy prześledzić ostatnią drogę kloszarda - Pascala Mesneux, albo poszukać restauracji, w których jadali bohaterowie. Bardzo lubię, gdy fikcja w taki sposób miesza się z rzeczywistością.

Wyzwania: Pod hasłem, Gra w kolory.

[1] Georges Flipo, Pani komisarz nie znosi poezji, Noir Sur Blanc, Warszawa, 2013. str. 16.